اداره کل دامپزشکی استان چهارمحال و بختیاری

به گزارش روابط عمومی اداره کل دامپزشکی استان چهارمحال و بختیاری، دکتر حسین صالحی اظهار داشت: عامل این بیماری ویروس می باشد که به شرایط نامساعد محیطی مانند حرارت بسیار حساس است اما می تواند در بدن مخزن بندپا (کنه ها) به مدت طولانی بیماری زا باقی مانده و حتی از طریق انتقال به تخم، به نسل بعد یک کنۀ آلوده منتقل شود.

صالحی افزود: این ویروس پس از ورود به بدن دام، تکثیر یافته و مدتی در جریان خون دام بیمار، بدون ایجاد علایم خاصی حضور دارد. کنه های ناقل این بیماری با خونخواری از بدن دام آلوده به ویروس، عامل بیماری را وارد بدن خود کرده و سپس با خونخواری از یک حیوان دیگر یا خونخواری از یک انسان، ویروس عامل بیماری را به بدن میزبان جدید انتقال می دهند.

وی گفت: چون ویروس عامل بیماری در جریان خون دام وجود دارد بنابراین تمام اندام های حیوان، آلوده به ویروس خواهند بود و پس از کشتار دام (گاو، گوسفند، بز) تماس مستقیم با لاشۀ دام یا مصرف نیم پخته یا خام گوشت، کبد (جگر)، کلیه ها (قلوه ها) و ... می توانند سبب انتقال ویروس به بدن انسان شوند.

صالحی بیان داشت: مطالعات انجام شده بر روی حیوانات و پرندگان نشان می دهد که اغلب حیوانات پس از آلوده شدن به ویروس عامل بیماری علایم خاصی نداشته اند و گاهاً تب گذرا داشته که حتی ممکن است صاحب دام هم متوجه این علامت نشود. از طرفی مقاوم بودن پرندگان به جز شترمرغ نسبت به این بیماری به اثبات رسیده است اما نباید این نکته را فراموش کرد که کنه ها و سایر حشراتی که از خون پرندگان تغذیه می کنند توانسته اند ویروس عامل بیماری را به انسان منتقل کنند.

وی تأکید کرد: به دلیل ماهیت بروز بیماری، یک بیماری شغلی و حرفه ای برای دامداران، قصابان، دامپزشکان و دیگر افراد مرتبط با دام محسوب شده و در نهایت پرسنل بیمارستان ها در معرض بیشتر هستند. بنابراین رعایت نکات بهداشتی در هنگام تماس با دام، لاشۀ دام و ترشحات و خونابه های پس از کشتار دارای اهمیت است.

صالحی اضافه کرد: سمپاشی دوره ای و مناسب جایگاه های نگهداری دام و سمپاشی بدن دام ها یا استفاده از ترکیبات مختلف ضد انگل های خارجی دام، باعث کاهش خطر انتقال عامل این بیماری از دام به دام دیگر یا انسان شده و میزبان بروز و شیوع بیماری را به کمترین میزان می رساند.